Bubbel of brug naar de werkelijkheid?
Geschreven door Jolanda van Omme, onderzoeker bij lectoraat Zorg rond het Levenseinde.
Wat een energie hangt er in onze leerwerkplaats. Zodra we samenkomen, is het voelbaar: betrokkenheid, nieuwsgierigheid en een gedeelde ambitie. We streven allemaal hetzelfde doel na – het verbeteren van de zorg en ondersteuning voor mensen met een migratieachtergrond in de laatste levensfase – maar we brengen ieder onze eigen ervaringen en perspectieven mee. Het voelt als een warm bad, vol bruisende ideeën. Soms vraag ik me af: zijn we realistisch bezig, of zitten we vooral in onze eigen bubbel?
Elke bijeenkomst binnen het project SAMEN geeft me opnieuw een goed gevoel. En ik zie en voel dat ik niet de enige ben voor wie dit geldt. Op dinsdag 10 juni kwamen we voor de tweede keer bij elkaar met zorgprofessionals (huisarts, wijkverpleegkundigen, casemanager), professionals uit het sociaal domein, vrijwilligers, inwoners, betrokkenen van een buurtinitiatief en nog meer. De sfeer was prettig en opkomst goed, ondanks enkele afmeldingen door ziekte, vakantie, of de treinstaking. De maaltijd – verzorgd door woonzorgcentrum Raffy – was weer heerlijk.
Na het gezamenlijk nuttigen van een maaltijd doken we in een casus en deelden we inzichten uit de wijkverkenning. Al snel ontstonden er vanzelf gesprekken. Juist in zulke momenten voel je de kracht van samen leren, delen en elkaar bevragen. Ik hoop dat we dit in de komende bijeenkomsten nog veel vaker mogen ervaren. Het blijft soms een uitdaging om voldoende tijd te nemen om thema’s goed en diep met elkaar te doorgronden.
We hebben het dan ook over grote thema’s: eenzaamheid onder ouderen en mantelzorgers met een migratieachtergrond, culturele benaderingen van ziekte en sterven, het belang van samenwerking tussen palliatieve zorg, het sociaal domein en inwoners. Dat zijn geen makkelijke thema’s. Binnen onze bubbel realiseren we ons dat we niet alle antwoorden hoeven te vinden – en dat is oké.
Ons idee is om de experimenten die we gaan uitvoeren bewust klein te houden. Al denken we soms groot en ambitieus. Dat mag en voedt de energie in de bubbel. We worden door Martha Talma (Movisie) en Sandrina Sangers (Agora) ondersteund om het toch vooral klein en behapbaar te houden. Door de experimenten compact te houden, kunnen we er meer doen, zijn ze sneller en eenvoudiger uit te voeren, en is er ruimte om bij te sturen waar nodig. “We sluiten vooral aan bij wat er al is en het hoeft niet allemaal te lukken.”
Er ontstaan al eerste ideeën over wat we willen gaan doen. Het is nog vaag en niet goed uitgedacht (al hadden sommigen al een heel plan van aanpak uitgewerkt):
- Met anderen (buiten de bubbel) in gesprek gaan over het nut en de noodzaak van samenwerking met en voor mensen met een migratieachtergrond in de laatste levensfase en hun naasten.
- Mensen ondersteunen om zo lang mogelijk naar de moskee te kunnen blijven gaan. En/of een idee vanuit de wijkverkenning: “Kan de moskee iets betekenen dichtbij huis?”.
- Naasten informeren via een toegankelijke high tea.
- Proactieve benadering van mensen in de wijk in eerdere fase via plekken in de wijk waar inwoners komen, om in gesprek te gaan, informatie te geven en vragen op te halen.
Onze leerwerkplaats voelt als een veilige ruimte; een bubbel met potentie. Natuurlijk weet ik dat de werkelijkheid weerbarstiger is. Maar ik geloof ook oprecht dat deze bubbel – met de juiste mensen die leven en werken in de ‘werkelijkheid’ – een verschil kan maken.
Dus ja, we zitten nu nog even in onze bubbel. Maar deze bubbel staat op het punt om te barsten – niet omdat hij leegloopt, maar om wat we doen te verspreiden. Naar de wijk, naar de praktijk, naar de mensen voor en met wie we dit doen.